İnsan.
Önce acıktı.
Sonra.
Yiyecek bulup karnını doyurdu.
Sonra.
Yine acıkacağını bildiğinden bir sonraki yiyeceğini hazırladı.
Sonra.
Ya yarın yiyecek bulamazsam korkusuyla irkıldı, bu durum hiç hoşuna gitmedi.
Sonra.
Yarınki yiyeceğini temin için mücadeleye başladı.
Sonra.
Yarınki yiyeceğinin var olduğunu görmek hoşuna gitti, biriktirmeye başladı.
Sonra.
Aç kalma korkusunu tamamen yok etmek isteği uyandı içinde.
Bu korku onu gelecekte aç kalmamak için daha çok mücadele edip daha çok biriktirmeye yöneltti.
Sonra.
Baktı ki biriktirmek çok güzel. Beni güçlü kılıyor, en çoğuna sahip olmak istedi, diğer insanlarla rekabete girdi.
Sonra,.
Bu sahip olma güdüsü daha çok rekabet getirdi, rekabet çatışmayı getirdi, çatışma daha çok yiyecek daha çok birikim ihtiyacı demekti, bunun için diğerlerinin aç kalmaları ve ölmelerinde bir sakınca görmedi, yiyeceğini bölüşürse aç kalacağını düşündü.
Sonra.
Yiyeceği bölüşmemek için rakiplerini yok etmeyi düşündü.
Öldürmekle tanıştı.
Öldürerek sahip olmanın kolay bir yol olduğunu keşfetti.
Kainattaki en doyumsuz en vahşi yaratığın öldürmek hoşuna gitmişti.
Ve dünyadaki yiyeceklerin kendisine yetmeyeceği korkusuyla her gün artarak öldürmeye devam ediyor.
Paylaşmayı hiç aklından geçirmedi bile.
En büyük canavar.
Sonunda kendi kendini de yedi bitirdi.
Çanakkalede ve diğer savaşlarda şehit olan bütün şehitlerimize rahmet olsun.
Onların gittiği yeri biliyoruz.
Ya bizim??.
CEVAT YILMAZ - 18-03-2019 - ISTANBUL